నిన్న స్నేహితుడి నుండి వచ్చిన ఈ-మెయిలులో పుట్టుకతోనే కాళ్ళూ,చేతులు లేని ఈ మనిషిని చూసి ఈయన విజయాల్ని చూసీ,అన్నీ ఉన్నా ఏదో తృప్తి లేకుండా, యే ప్రయత్నం లేకుండానే బాధలనే వృత్తపు బాటనెంచుకుని అందులోనే తిరుగుతూ,ఆలోచిస్తూ ఏమీ సాధించలేకపోతున్నామని దిగులుచెందే సగటు మనిషినీ(నాలోని నన్ను కూడా) చూసీ వెల్లువెత్తిన భావాలు
నేనెందుకు?
అడిగింది అమ్మ ఇవ్వలేదనీ
సినిమా టికెట్ మొదటి ఆట దొరకలేదనీ
ప్రతి ప్రయత్నానికి ఆటంకాలొస్తున్నాయనీ
రోజుకు ఇరవై నాలుగ్గంటలే ఉన్నాయనీ
తృప్తిలేని మనసుకీ
చేవలేని మాటకీ
ఆత్మవిశ్వాసపు పోటు పడ్డ గుండెకీ
మూతి బిగిసిన సీసా ప్రపంచంలో మనిషికీ
జీవింతమంతా ఒకే ప్రశ్న
నేనెందుకు?
నా పుట్టుకకే తొలి ప్రశ్న
నేనెందుకు?
జీవితపు తొలి అడుగు
పరిహసించిన పరిచయాలు
మరో అడుగు
నిలేసిన నీటి కళ్ళూ
మరో అడుగు
అపహాస్యపు అనుభవాలు
మరో నాలుగడుగులు
యేవి?
ఎక్కడ?
పరిహారమిచ్చుకుంటూ పరిహాసాలు
నన్నే అనుసరిస్తూ....
కలలదాటికి కావిడికెక్కిన కన్నీళ్ళు
దూరంగా కాటికెళ్ళే దారిలో....
అపహాస్యాల హాస్యవల్లరి
నేనెక్కిన ప్రతి విజయపు మెట్టుపై....
నా నోరు చెప్పదు
నేనెందుకో
నా నవ్వు చెప్పింది.
నా చేయి చెప్పలేదు
నేనెందుకో
నా విజయాలు చెప్పాయి.
నా కాలు చెప్పలేదు
నేనెందుకో
నా అడుగులు చూపాయి
పరిహారమిచ్చుకుంటూ పరిహాసాలు
నన్నే అనుసరిస్తూ....
కలలదాటికి కావిడికెక్కిన కన్నీళ్ళు
దూరంగా కాటికెళ్ళే దారిలో....
అపహాస్యాల హాస్యవల్లరి
నేనెక్కిన ప్రతి విజయపు మెట్టుపై....
నా నోరు చెప్పదు
నేనెందుకో
నా నవ్వు చెప్పింది.
నా చేయి చెప్పలేదు
నేనెందుకో
నా విజయాలు చెప్పాయి.
నా కాలు చెప్పలేదు
నేనెందుకో
నా అడుగులు చూపాయి
No comments:
Post a Comment